تعیین مناسب ترین روش تبخیر تعرق پتانسیل جهت پایش خشکسالی با استفاده از شاخص شناسایی ( rdi ) ( مطالعه موردی : استان اصفهان )

در جامعه کنونی با توجه به افزایش جمعیت مصرف کننده جایی برای از دست دادن منابع تولید مواد پایه غذایی و منابع آب وجود ندارد. خشکسالی یکی از مهمترین بلایای طبیعی می باشد که دارای بیشترین تاثیر منفی بر جوامع بشری و بالاترین فراوانی وقوع بین سایر بلایا می باشد . بنابراین لازم است جهت کاهش اثرات مخرب خشکسالی قبل از وقوع ،مدیریت ریسک انجام گیرد. شناخت خصوصیات و ویژگی های خشکسالی امکان انتقال مدیریت بحران به مدیریت ریسک را فراهم میسازد.برای تحلیل خشکسالی شاخص های متعددی وجود دارد. در تحقیق حاضر تعیین مناسب ترین روش تبخیر تعرق پتانسیل جهت پایش خشکسالی با استفاده از شاخص خشکسالی rdi در استان اصفهان مورد ارزیابی قرار گرفته است.بدین منظور تعداد 12 ایستگاه واقع در داخل استان اصفهان و 8 ایستگاه مرزی از استان های مجاور با طول دوره آماری 1996-2005 جهت تعیین مناسب ترین روش تبخیرتعرق پتانسیل ارزیابی نمودیم که مناسب ترین روش تبخیر تعرق پتانسیل در استان اصفهان روش هارگریوز می باشد. سپس تعداد 16 ایستگاه داخل استان باطول دوره آماری 28 سال (1360-1388 ) که دارای کمترین نواقص آماری و پراکنش مناسب است را انتخاب نمودیم. نمودارهای سری زمانی شاخص rdi و ترسیم نقشه های شدت خشکسالی به منظور بررسی وضعیت خشکسالی در سطح استان در مقیاس های سری زمانی 3و6و9و12 ماهه تهیه و تحلیل گردید.نتایج حاصل از بررسی ایستگاه های مختلف استان نشان داد اکثر ایستگاه ها در همه مقیاس های سری زمانی در سالهای 1360و1386 دچار خشکسالی و سال های 1374و 1385 دچار ترسالی نرمال بوده است . در مقیاس زمانی سری 12 ماهه و بررسی خشکسالی استان اصفهان نتیجه گرفته شد در بخشهای غرب، جنوب غرب و شرق استان از نظر فراوانی پتانسیل ،حساسیت بالاتری نسبت به خشکسالی در مقیاس های زمانی 3و6و9 ماهه دارد. بیشترین شدت خشکسالی در منطقه ایزدخواست در مقیاس زمانی 12 ماهه در سال 1386 که مقدار rdi به 96/3- رسیده است که بالاترین شدت خشکسالی را در استان اصفهان تجربه کرده است.